Over Hester
Geboren met een doorsnee lengte van 52 cm om vervolgens in de pubertijd geheel eigenwijs te stoppen met groeien toen ze de 1 meter 65 had bereikt. 16 lentes jong was ze, toen ze voor het eerst het verpleeghuis binnen stapte. Om daar een kleine 3 jaar later de eed af te leggen en haar eerste diploma (voor de zorgkenners: speldje) binnen te slepen. De felgroene brommobiel, die haar bij nacht en ontij in het verpleeghuis bracht, werd datzelfde jaar in geruild voor een stoere grote mensen auto. Niet zonder reden. Want 40 kilometer verderop lag het ziekenhuis waar zij haar droom, om verpleegkundige te worden, waar zou gaan maken. De broekspijpen van een nieuw uniform werden opgerold. En vol goede moed stapte ze de afdeling Longgeneeskunde op. 19 jaar inmiddels. Thuiswonend. Relatie. Een diploma van een beroepsopleiding op zak en een goed gevulde bankrekening voor die leeftijd. Ze had het goed voor elkaar. Alles ging voor de wind.
Rukwinden lieten plotsklaps de meewind veranderen in tegenwind. Haar huppelen door het leven werd lopen. Aarzelend schuifelen. En uiteindelijk deden wankele stapjes haar struikelen. Vallen. Haar levensneltrein kwam abrupt tot stilstand. Om tot de pijnlijke conclusie te komen dat een speldje en papieren erkenning niets zegt over wie je bent. Een cruciaal kruispunt. Bewust koos ze voor persoonlijke groei boven professionele ontwikkeling. Immers. Als je niet in verbinding bent met jezelf en niet goed voor jezelf zorgt, hoe kan je dan als professional voor ánderen zorgen? In de bossen nabij Zwolle begon deze zoektocht. Het speuren naar zorg. Verbinding. Zichzelf. Niet-wetend dat hier de wortels ontstonden van haar latere zelfstandige onderneming.
Maar hé, stilstaan is achteruitgang. En. Dus. Géén. Optie. Zo daadkrachtig en pittig als ze is, krabbelde ze weer op en werd verliefd. Ze werkte, verhuisde, trouwde en kluste. In de jaren die volgden verruilde ze geheel bewust de tweedelijnszorg in voor de eerstelijnszorg. Haar comfortabele werkklompen werden vlotte pittige hakken en haar te grote uniform werd een vlot zakelijk broekpak. 2 opleidingen volgden. En een Cum Laude diploma. De vlieguren die ze als professional maar vooral persoonlijk maakte deden haar schouders rechtten. Haar zelfvertrouwen, zelfkennis en mentale kracht groeiden. Tot dat ene moment in maart 2022. Toen de lef de kans greep. En zij na 12,5 jaar fulltime loondienst haar ontslag indiende. En haar hart volgde. Nu loopt ze, inmiddels een stuk zelfverzekerder dan vroeger, weer in de bossen nabij Zwolle. Met een 'kamer van koophandel nummer' vers van de pers in haar handtas. Haar zoektocht is daar ten einde gekomen, waar deze ooit begonnen is. Vallen. Opstaan. Meewind. Tegenwind. Deze windvlagen en valpartijen waren allemaal nodig om haar levenstrein stabiel te doen laten rijden. En haar doel standvastig voor ogen te zien. Nu is ze klaar om haar persoonlijke overtuigingen en passie om te zetten in zakelijke kernwaarden en een missie. Vanuit zorg en verbinding met zichzelf naar verbinding en zorg voor anderen.